Gjykimi i fundit

2024 Autor: James Gerald | [email protected]. E modifikuara e fundit: 2023-12-17 14:16

- Ngrihuni! Gjyqi po vjen! - tha gjykatësi i vogël i rrumbullakët kërcënues, duke goditur tryezën me çekiç.

I akuzuari, prokurori dhe disa spektatorë, të përbërë nga një grua me një platformë me lule dhe një mace xhenxhefil të pacipë, u ngritën në këmbë.

- Rasti i V. po shqyrtohet. Ai akuzohet për tentativë vjedhje dhe shkatërrim me dashje të pronës private ….

- Si është kjo e qëllimshme? Dhe krejtësisht pa qëllim! Çfarë më qep mua? E di! Vetëm kaq është ai! - bërtiti i akuzuari, duke lëvizur me urrejtje drejt prokurorit, por gjyqtari u përkul me shkathtësi mbi tryezën e tij gjyqësore, e kapi të akuzuarin nga jaka dhe e uli.

- Një tjetër incident i tillë … - duke u përpjekur të flasë me qetësi, gjykatësi tha me një zë të zemëruar, - ju do të largoheni nga salla e gjyqit dhe fati juaj do të vendoset pa ju! Tani i jap fjalën prokurorit.

Prokurori, i cili dukej si një vemje dinake, filloi të rrëmbejë.

- Nderi juaj! Fajësia e këtij subjekti është e qartë …

- Mundohuni ta vërtetoni! - bërtiti, me sa duket me përvojë në këtë lloj procedimi gjyqësor, i akuzuari.

- 29 Dhjetor 2000 në 23 orë. 10 min. i akuzuari në mënyrë tinëzare ka hyrë në banesën e familjes V. ….

- Gënjeni! Si mund të fshihesha atje, nëse jetoj atje! …

- Kjo është përtej çështjes … - tha gjyqtari në një mënyrë të çuditshme, duke goditur me nervozizëm tendonat e tij me një çekiç druri (kjo vërejtje ishte qartë e pakëndshme për të).

- Dhe ju, zoti Prokuror, unë do t'ju kërkoj të jeni më të qartë!

- Mirë, Nderi juaj! Pra, i akuzuari hyri në zyrën e kryefamiljarit, ku, me sa di gjykata, ai nuk jeton, për të vjedhur një revolver - një trashëgimi familjare e ruajtur në fund të vazos më të vlefshme kineze, nga mënyra, gjithashtu një trashëgimi familjare. Në një padurim penal për të marrë në posedim objektin e caktuar, i akuzuari preku reliktin e fundit …

- E rreme!

- Dhe e theu.

- Dëshmi? pyeti gjyqtari i lodhur.

- Ju lutem! - prokurori u përgjigj, duke paraqitur në gjykatë fragmente që dikur ishin një vazo kineze.

Papritur një nga spektatorët, duke parë këtë dëshmi, (dua të them një grua me një fustan të veshur me lule) lëshoi një rënkim të ulët dhe të trishtuar. Shikuesi i dytë (dua të them macen e paturpshme të xhenxhefilit) sapo psherëtiu me trishtim, duke treguar gojën e tij të madhe rozë.

- Pra, - vazhdoi prokurori, - mendoj se do të jetë mjaft e drejtë, në përputhje me nenet e Kodit Penal, të dënosh shtetasin V. me burg …

- Epo, më takon mua të vendos për sa kohë ta dënoj këtë obol … të akuzuar! Ndërkohë, le t'i japim fjalën atij!

- Së fundi! - u ngrit i akuzuari. - Nderi juaj, dua që ju të merrni parasysh faktin që unë duhet të mbrohem, pasi avokati im, i cili gjithmonë përfaqësonte interesat e mia, refuzoi të pranojë mbrojtjen!

I akuzuari shikoi me faj drejt gruas që rënkon në një platformë. Me sa duket, ajo ishte mbrojtësja.

- Për biznesin! - goditi gjyqtari.

- Ata duan të qepin vjedhjen! Por nuk do të vidhja asgjë!

- Si quhet tani? pyeti prokurori me tallje.

- Doja ta pastroja revolverin, ta rregulloja dhe ta vendosja përsëri.

- Mos kompozo, i akuzuar! tha gjykatësi me zymtësi. - Revolveri pastrohet rregullisht dhe mbahet në gjendje të shkëlqyer.

- Dhe doja që të ishte edhe më mirë! Për më tepër, nuk është i ngarkuar dhe nuk ngarkohet kurrë! A është ky një krim? Por unë nuk e theva vazon! …

- Oh, kështu! Kjo tashmë është interesante! - prokurori qeshi qëllimisht me zë të lartë, duke iu drejtuar auditorit.

- Po! Vetëm kaq është ai! - tha i akuzuari me një zë shumë të vërtetë, duke treguar një mace të madhe xhenxhefil. - Himshtë Ai!

Macja as që ktheu kokën, vetëm gërhasi me përbuzje: të gjitha insinuatat e të akuzuarit u thyen kundër fytyrës së kuqe të sigurt në vetvete.

- Nderi juaj! Kjo është qesharake! Me gjithë dëshirën, macja nuk mund të thyente një vazo kaq të madhe! bërtiti prokurori.

- mundem! - bërtiti qytetari V. - Ai është aq i trashë! Fed"

- Nuk munda! - bërtiti prokurori edhe më fort.

- Epo, le të bëjmë një eksperiment hetimor: merrni një mace, merrni një vazo tjetër kineze …

-Jo-o-o-o! - u dëgjua britma e dënuar e njërit prej spektatorëve (dhe, me sa duket, nuk ishte një mace). - Unë nuk do të mbijetoj një vazo më shumë!

- Pra faji im nuk është vërtetuar!

- Më takon mua! - goditi gjyqtari me çekiç. - Dhe jam lodhur nga kjo! Unë e dënoj të pandehurin me tre ditë burg në dollap dhe punë korrektuese në gjeometri …

- Kjo është mizori! - bërtiti qytetari V.

Prokurori buzëqeshi me kënaqësi.

- Nënë! - i akuzuari nxitoi te gruaja me një platformë me lule. - Nesër Viti i Ri, dhe unë në dollap?! Dhe ky tradhtar do të argëtohet?!

- Unë jam tradhtar?! bërtiti prokurori. - Nderi juaj, ju lutemi rrisni dënimin për shpërfilljen e gjykatës!

- Ndal hubbubin! - goditi me zemërim gjykatësi.

Papritur u qetësua. Të gjithë ia ngulën sytë gruas në platformën me lule. Ajo shikoi nga i akuzuari te fragmentet e vazos kineze, nga fragmentet tek i akuzuari, dhe ky vështrim gjithnjë e më shumë i qëndronte kriminelit të fundit, biond, me sy të kaltër, 12-vjeçar. Sytë u mbushën me keqardhje, u ngrohën dhe më në fund … hoqën dorë!

- Seryozha! Epo, pse të shkosh në dollap?! pyeti ajo në heshtje.

- Ju kërkoj të mos debatoni me gjykatën! - tha Nderi i Tij me vendosmëri.

- Epo, Seryozhenka! Epo, çfarë jeni në të vërtetë! Një fëmijë është më i vlefshëm se një vazo kineze!

- Babi, mos u dorëzo! prokurori bërtiti duke shtrënguar grushtat.

- Dhe ti hesht! Merr më shumë nga unë! Helm! pëshpëriti i akuzuari.

- Seryozhenka! Ende nuk e kemi zbukuruar pemën! …

- Uh! … - gjykatësi i vogël Tubi Seryozha, e hodhi poshtë me çekiç çekiçin për rrahjen e mishit. - Përsëri, cirku u vu në skenë nga gjykata!

-Ur-r-r-ra! - bërtiti nëna dhe shtetasi V.

Ishte një fitore! Duke u puthur si një gjarpër dhe duke u përplasur si një vemje, prokurori (ai është gjithashtu vëllai i madh) u tërhoq nga salla e gjyqit, roli i të cilit u luajt përkohësisht nga zyra e babait. Macja u përgjum me trishtim, mendoi pak dhe mjaulloi me zë të lartë, me paturpësi - ishte koha për darkë.

Anna Yablonskaya